Real image of India on Diwali Night

This image is result of image enhancement by NOAA scientist to showing population growth between “1992 – 2003”. This is NOT image of India on Diwali night.

There was a hoax spreading over all social media websites since past couple of years. A coloured image (Shown Above) of India taken from space, claiming the colours are because of lights during festival of Diwali. A year ago I and Omkar spent a lot of time to dig out from where that hoax started. But all went in vain. Although today I found original information about it here – Earth Observatory (EO) dated November 15, 2012.

EO Website added “In reality, any extra light produced during Diwali is so subtle that it is likely imperceptible when observed from space.” It also states image circulating on social media was not exact what it claimed about colours of Diwali.

In 2003 NOAA (USA’s National Oceanic and Atmospheric Administration) scientist Chris Elvidge used data of population growth over time and enhanced the image by various colours.

• White – prior to 1992
• Blue – became visible in 1992
• Green – became visible in 1998
• Red – 2003

Original image (Shown below) is “Night-time lights of India”.

Nighttime lights of India
Credits: NOAA

In other news yesterday NASA also released chunk of images. Many news agencies have noted it and now real photo of India on Diwali night is floating in Indian news papers.

Nasa’s Soumi NPP satellite released new images of the earth during nights called Black Marble. Soumi NPP collects remotely sensed data of land, ocean and atmosphere and distributes to various scientific communities for processing. Image set has many images of earth globe, continents and countries check here and –

http://www.nasa.gov/mission_pages/NPP/news/earth-at-night.html

Image of south Asia shown below is real! This image was acquired on during Diwali festival on November 12, 2012. To my surprise website mentions Diwali and describes it as – “Every fall, Hindus around the world light lamps, candles, and firecrackers as part of a five-day festival known as Diwali. The celebration, which has roots as a harvest festival, usually falls between mid-October and mid-November. In 2012, it began on November 11.”

On November 12, 2012, the Visible Infrared Imaging Radiometer Suite (VIIRS) on the Suomi NPP satellite captured this nighttime view of southern Asia. The image is based on data collected by the VIIRS “day-night band,” which detects light in a range of wavelengths from green to near-infrared. The image has been brightened to make the city lights easier to distinguish.
Credits: NOAA, NASA

space shuttle program

स्पेस शटल प्रोग्राम

मानवाला आकाशाचे आकर्षण फार पूर्वीपासून आहे. गेल्या अनेक शतकांपासून आकाशात दिसणार्‍या, उडणर्‍या गोष्टींची निरीक्षणे मानवाने केली. त्यातील सर्वात आकर्षक गोष्ट म्हणजे आकाशात उडणे. १९ व्या शतकात विविध साधनांच्या सहाय्याने माणूस उडू लागला. या पुढचे आकर्षण म्हणजे आकशात वास्तव्य. माणसाची अवकाशात रहाण्याची सोय एका मानवनिर्मित उपग्रहवर करण्याचा खटाटोप ५० वर्षापूर्वी झाली.

“इंटरनॅशल स्पेस स्टेशन”ला (डॉक) जोडलेले इंडेव्हर यान

तत्कालीन सोविअत युनिअनने गुप्त सैनिकी प्रकाल्पने यास सरुवत झाली. “अल्माज़” नावाचा हा गुप्त प्रकल्प पुढे “सेलूट” (१९७१ ते १०८२) नावाच्या स्पेस स्टेशन प्रकल्पाचा भाग झाला. रशियाने त्यानंतर काही वर्षात मीर स्पेस स्टेशन प्रकल्प चालू केला. इकडे अमेरिकेने सुधा त्याच काळात स्कायलॅब स्पेस स्टेशनचे काम सुरु केले. यानंतर अमेरिकेने इतर १५ देशांच्या सहकर्याने सर्वात महत्वकंशी इंटरनॅशल स्पेस स्टेशन (ISS) अवकाशात बंधण्यास सुरुवात केली. यात नासा, रशियन फेडेरल स्पेस एजंसी, जापानीज़ स्पेस एक्स्प्लोराशन एजंसी, यूरोपियन स्पेस एजंसी, कनाडियन स्पेस एजंसी यांचा सहभाग आहे. ISS सुमारे ३३० किमी ते ४१० किमी उंचीवारून पृथ्वीभोवती एका दिवसात १५.७ वेळा प्रदक्षिणा मारत आहे. मानवाला अंतराळत कसे रहता येईल याचे उत्तर शोधणे हे स्पेस स्टेशनच्या प्रमुख उद्दिष्टांपैकी आहे. यासाठी ISS वर जीवशास्त्र, मानवी जीवशास्त्र, भोतिकशास्त्र, खगोलशास्त्र, हवामानशस्त्र, पृथ्वीचा भुगोल अशा वेगवेगळ्या विषयात संशोधन केले जाते.

ISS ला लागणारे साहित्य आणि अंतराळवीर यांची ने-आण करण्यासाठी रशियाकडे सोयुज़, प्रोग्रेस, ऑटोमेटेड ट्रान्सफर वेहिकल, H -II ट्रान्सफर वेहिकल आहेत. तर अमेरिकन सरकारने नासाचा स्पेस शटल प्रोग्राम १९८१ साली हाती घेतला. ३० वर्षे चाललेल्या या प्रकल्पचे official नाव ’स्पेस ट्रांसपोर्ट सिस्टम’ (STS) असे होते. जुलै २०११ पर्यन्त १३५ स्वार्‍या आखल्या गेल्या. सॉलीड रॉकेट बुस्टर, एक्स्ट्रा टँक आणि ऑर्बिटर वेहिकल हे स्पेस शटलचे प्रमुख भाग असतात. यातील ऑर्बिटर वेहिकल महत्वाचा आणि परत परत वापरता येणारा भाग असतो. रॉकेट, स्पेसक्राफ्ट, एअरक्राफ्ट यांच्या मिश्रणातून ऑर्बिटरची बांधणी केली गेली. नासाने अनुक्रमे एंटरप्राइज, कोलंबिया, चॅलेंजर, डिस्कवरी, अटलांटिस, इंडेव्हर अशा सहा ऑर्बिटर बांधले त्यापैकी एंटरप्राइजला सुरुवतीच्या काही परिक्षणानंतर ऑक्टोबर १९७७ सली निवृत्त केले गेले.

त्यामुळे खर्‍या अर्थाने पहिले उड्डाण STS-१ कोलंबियाने १२ एप्रिल १९८१ रोजी केले. स्पेसलॅब, मायक्रोग्रॅव्हिटी या प्रयोगांमधे कोलंबियाचा सहभाग होता. चंद्रा नावच्या क्ष-किरण दुर्बिणीला अवकाशात सोडणे आणि हबल दुर्बीणीच्या दुरुस्ती मोहेमेसाठी या ऑर्बिटरचा वापर केला गेला. एकूण २७ मोहिमा फत्ते झाल्यानंतर २८वी मोहीम (STS-१०७) पूर्ण करून कोलंबिया १ फेब्रुवारी २००३ ला पृथ्वीवर परतणार होते, पण दुर्दैवाने सात अंतरळवीरांसह दुर्घटनाग्रस्त होवून नष्ट झाले.

चॅलेंजर यानाचा वापर एप्रिल १९८३ साली (STS-६) मोहेमेमधे करण्यात आला. स्पेस शटल प्रोग्रॅममधे पहिल्यांदा ’स्पेसवॉक’ याचवेळेस केला गेला. स्पेसलॅबचे बांधकाम, दूरसंचार उपग्रह सोड्ण्याचे काम या यानाने केले. काही महिला अंतरळवीरांच्या सहभागाने चॅलेंजरच्या मोहीमा उल्लेखनीय ठरल्या. अखेरीस दहव्या मोहिमेच्या वेळेस २८ जानेवारी १९८६ रोजी (STS-51-L) शटलच्या उड्डाणानंतर १ मिनीट १३ सेकंदात अपघात होवून सात अंतरळवीर मृत्युमुखी पडले.

ऑगस्ट १९८४ मधे डिस्कवरी यान (STS-41-D)  पहिल्यांदा अवकाशात झेपावले. यानाची तिसरी मोहीम ही चॅलेंजरच्या अपघातानंतर असल्यामुळे महत्त्वाची आणि यशस्वी ठरली. २७ वर्षांच्या कारकिर्दीत या यानाने ३९ मोहीमा फत्ते केल्या, सर्वांत जास्त म्हणजे एकूण ३६५ दिवस अवकाशात घालवले. तेरा वेळा ISS ला अवकाशात जोडले गेले. सर्वात वयस्कर अंतरळवीर जॉन ग्लेन हे वयाच्या ७७ व्या वर्षी डिस्कवरीने प्रवास केला. हबल अंतराळ दुर्बिणीला पृथ्वीभोवती कक्षेत स्थिरवण्याचे काम डिस्कवरीने केले.

अटलांटिस १९८५ साली (STS-51-J) या मोहिमेअंतर्गत अमेरिकेच्या संरक्षण, दूरसंचार उपग्रह अवकाशात सोडण्यात आले. दुसर्‍या ग्रहांवर जाणार्‍या Probes साठी याचा वापर करण्यात आला. ISS च्या बांधणीचे बरेच काम या यानाने केले. अटलांटिसचे शेवटचे उड्डाण लक्षात रहण्यासारखे आहे. नासाच्या स्पेस शटल कार्यक्रमची सांगता (STS-१३५) २१ जुलै २०११ रोजी केनेडी स्पेस सेंटर, फ्लोरीडा येथे झाली. अटलांटिसने पृथ्वीभोवती ४,८४८ वेळा घिराट्या घातल्या आणि यासठी अंतरळात ३०६ दिवस रहून एकूण 203,000,000 किमी प्रवास केला.

इंडेव्हर हे शेवटचे ऑर्बिटर वेहिकल चॅलेंजर यानाचा अभाव भरून काढण्यासाठी वापरले गेले. या यानाचे नाव हे अमेरीकेतील विद्यार्थ्यांनी सुचविले. इंडेव्हर हे नाव कॅ. जेम्स कूक यांच्या जहाजचे होते. कॅ. कूक यंनी १७६९ साली शुक्राचे अधिक्रमण पाहण्यास इंडेव्हर जहाजाने मोठ प्रवास केला होता. स्पेस शटल कार्यक्रमची शेवटुन दुसरी मोहीम (STS-134) १ जुन २०११ रोजी संपली आणि ये यान निवृत्त झले. अटलांटिस प्रमाणेच हबल अंतराळ दुर्बिणीची दुरुस्ती, स्पेस्लॅबचे प्रयोग, मीर स्पेस स्टेशनचे आणि ISS च्या बांधणीचे काम यशस्वीरीत्या पार पाडले. इंडेव्हर अवकाशात एकूण २९९ दिवस  होते. सर्व यानांपैकी मोठी मोहीम इंडेव्हरने केली. – १६ दिवस, १५ तास, ८ मिनीट, ४८ सेकंद..!

निवृत्त झल्यानंतर

एका नंतर एक यान निवृत्त झाल्यानंतर, यानांचे काही भाग सुटे करुन काही संस्थाना देण्यात येतील तर कही संग्रहालयात ठेवण्यात येतील.

उष्णतारोधक विटा – एका यानाला सधारण ७००० विटा वापरण्यात आल्या होत्या. नासाने शैक्षणिक संस्थांना अशा विटा संग्रहासाठी दिल्या. एका विटेची किंमत २३.४० अमेरिकन डॉलर एवढी होती.

मुख्य इंजीन – स्पेस शटल प्रोग्रॅमसठी RS25/26 नावाचे एकूण ४२ इंजीन वापरण्यात आले. यापैकी ३ इंजीन ’हेवी लिफ्ट वेहिकल’ प्रोजेक्टसाठी देण्यात येतील.

यानाचा महत्त्वचा भाग म्हणजे रोबोटीक हात. कॅनडार्म नावाचा हा भाग ५० फुट लांब आहे. इंडेव्हर यानाचा हा हात काढुन कॅनडा स्पेस सेंटरच्या मुख्यालयात प्रदर्शनास ठेवण्यात येईल.

बोईंग-७४७ विमानाने डिस्कवरी यानास संग्रहालयापर्यंत नेले!

 एप्रिल २०१२ हा महीना डिस्कवरी, एंटरप्राइज यानांच्या बातम्यांमुळे गाजला. कारण १९ एप्रिलला या यानाला कायमचे प्रदर्शनासाठी स्मिथसोनियन इन्स्टीट्युशनच्या व्हर्जीनिया येथील Steven F. Udvar-Hazy Center च्या नॅशनल सी – स्पेस संग्रहालयात आणण्यात आले. बोइंग कंपनीच्या ७४७ जेटलायनर विमानाला नासाने खास बदल करुन ऑर्बिटर वेहिकल वाहून नेण्यास तयार केले. ७४७ जेटलायनरच्या पाठीवर डिस्कवरी ऑर्बिटर वेहिकल ठेवून हा ऐतिहासिक विमानप्रवास केला गेला.

२००३ पासुन येथे असलेल्या एंटरप्राइज यानाची रवनागी एप्रिल २०१२ च्या शेवटच्या आठवड्यात न्यु-यॉर्क येथील इंटरप्रीड सी-एअर-स्पेस संग्रहालयात होइल.

अटलांटिस यान हे केनेडी स्पेस सेंटरच्या, केप कर्निवल, फ्लोरीडा येथील विझीटर कॉम्प्लेक्समधेच कायम ठेवण्यात येईल.

तर इंडेव्हर यान लॉस एंजेलीस येथील कॅलीफोर्निया सायन्स सेंटरला ओक्टोबर २०१२ ला हलवण्यात येईल.

International Observe the Moon Night: 18 September 2010

Today the space enthusiasts are going to celebrate the first annual International Observe the Moon Night.

The first annual International Observe the Moon Night is Sept. 18, 2010

Moon

The Moon is Earth’s only natural satellite and is the fifth largest satellite in the Solar System. It is the brightest object in the sky after the Sun. Since ancient times man always had fascination with moon and that is why it made the moon as an important cultural influence on language, the lunar calendar, art and mythology.

Observing Moon

Understanding of the Moon’s cycles was an early development of astronomy; we have records of observations made by man from around the 5th century BC.

It all started from lunar eclipses then moon’s monthly elongation; Later the physical form of the Moon and the cause of moonlight became understood.

Then in modern world it started with the direct lunar exploration. The Cold War-inspired space race between the Soviet Union and the U.S. led to an acceleration of interest in exploration of the Moon.

India’s first lunar mission, Chandrayaan I, orbited from 8 November 2008 until loss of contact on 27 August 2009, creating a high resolution chemical, mineralogical and photo-geological map of the lunar surface, and confirming the presence of water molecules in lunar soil. The Indian Space Research Organisation plans to launch Chandrayaan II in 2013, which is slated to include a Russian robotic lunar rover.

The U.S. launched the Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) with LCROSS impactor. It was launched on 18 June 2009 one year, extended mission of up to five years. Elapsed time: 1 year and 3 months.

InOMN

The Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) is NASA’s spacecraft that currently orbits 50 km above the lunar surface.  The seven instruments aboard LRO return unprecedented views of the lunar surface, including each of the Apollo landing sites! The LRO Education and Public Outreach team strives to bring the exciting science and breathtaking data to the public through outreach events such as InOMN, and through formal and informal education programs.

“Last year (2009) NASA Ames and NASA Goddard each had individual events that were very successful, so we decided to do it again, but make it bigger and better and ask the rest of the world to join in,” said Doris Daou, who is the Director of Communications and Outreach for the NASA Lunar Science Institute.

Last year’s events celebrated the Lunar Reconnaissance Orbiter’s (LRO) successful orbit insertion around the Moon and the Goddard Center hosted an event called “We’re at the Moon!” while NASA Ames had a “National Observe the Moon Night” as part of the International Year of Astronomy (IYA).

“Since this year is now an international event, we have an overarching theme, ‘Seeing the Moon in a Whole New Light,’ which is largely based on the fact that we have all this wonderful new data that has come back during the past year from the Lunar Renaissance Orbiter (LRO)  as well as the Chandrayaan-1 spacecraft and other spacecraft,” said Lora Bleacher the Informal Education Lead for the LRO mission.

Activities

• Mission Moon:
  Activity that has students think about the ideal location for an outpost on the Moon based on data about the lunar environment, resources available, and science potential at each of five possible sites. This activity replicates the decisions NASA scientists and engineers would make when deciding where to set up a real lunar outpost.
• Lunar Modules:
  The project in which students use science investigation to choose a site for a human habitat on the moon. NASA plans to have humans living and working on the Moon for extended periods of time by the year 2020. This would be an exciting time for lunar scientists, engineers, and astronauts who want to continue the exploration of the moon.
• Exploring the Moon:
  Using different books and scientific papers exploring known things about the moon.

Location of the Moon in the sky from Pimpri, Pune

Latitude= N 18° 37′ 12.00″

Longitude= E 73° 48′ 0.01″

Altitude= 560 m

Time=20:00:00 IST

Location of Moon: Hour angle/DEC= 22h52m53s/-17°52’42”

Images of sky view

Follow on Twitter: http://twitter.com/observethemoon

So enjoy tonight with Moon…

🙂

Two Asteroids to Pass by Earth

According to Nasa reports two rocks in the space are whizzing by the earth! There won’t be any clashes. For India unfortunately this event can not be seen as it is occurring during the day.

Asteroids are rocky and metallic objects that orbit the Sun but are too small to be considered planets. These are objects that have a near-Earth orbit, yet far enough from the Sun so that the surface material never evaporates, having a diameter over 50 metres. Various dynamical groups of asteroids have been discovered orbiting in the inner Solar System.

Significant populations include:

• Main asteroid belt
• Trojans
• Near-Earth asteroids

Those NEOs (Near Earth Objects) that are asteroids (NEA) have orbits that lie partly between 0.983 and 1.3 AU astronomical units away from the Sun.  When an NEA is detected it is submitted to the Harvard Minor Planet Center for cataloging. Some near-Earth asteroids’ orbits intersect that of Earth’s so they pose a collision danger.  The United States, European Union and other nations are currently scanning for NEOs in an effort called Spaceguard.

Objects in the main asteroid belt vary greatly in size, from almost 1000 kilometres for the largest down to rocks just tens of metres across. The dwarf planet Ceres is the largest object in the asteroid belt, with a diameter of 975 km (610 mi). The next largest are the asteroids 2 Pallas and 4 Vesta, both with diameters of just over 500 km (300 mi). Normally Vesta is the only main belt asteroid that can, on occasion, become visible to the naked eye. However, on some rare occasions, a near-Earth asteroid may briefly become visible without technical aid.

Two asteroids sped toward Earth but just missed humanity’s home planet by what amounts to a cosmic hair’s breadth on Wednesday, NASA said.

Top view: Two small asteroids in unrelated orbits will pass within the moon’s distance of Earth on Wed. Both should be observable with moderate-sized amateur telescopes. Image credit: NASA/JPL-Caltech

Near-Earth asteroid 2010 RX30 is estimated to be 32 to 65 feet (10 to 20 meters) in size and will pass within 0.6 lunar distances of Earth (about 154,000 miles, or 248,000 kilometers) at 2:51 a.m. PDT (03:21:00 p.m. Wednesday September 8, 2010 in Asia/Calcutta) Wednesday. At time of closest approach for 2010 RX 30, it will be approximately 154,000 miles (about 248,000 kilometers) above the North Pacific, south of Japan.

The second object, 2010 RF12, estimated to be 20 to 46 feet (6 to 14 meters) in size, will pass within 0.2 lunar distances (about 49,088 miles or 79,000 kilometers) a few hours later at 2:12 p.m. PDT (02:42:00 p.m. Wednesday September 8, 2010 in Asia/Calcutta), the asteroid will be approximately 49,088 miles (about 79,000 kilometers) above Antarctica.

Impact rate

Objects with diameters of 5-10 metres impact the Earth’s atmosphere approximately once per year, with as much energy as the atomic bomb dropped on Hiroshima, approximately 15 kilotonnes of TNT. These ordinarily explode in the upper atmosphere, and most or all of the solids are vaporized. Objects of diameters of the order of 50 meters strike the Earth approximately once every thousand years. Objects with a diameter of one kilometer hit the Earth an average of twice every million year interval. Large collisions with five kilometer objects happen approximately once every ten million years.

The rate of impacts of objects of at least 1 km in diameter is estimated as 2 per million years. Assuming that this rate will continue for the next billion years, there exist at least 2,000 objects of diameter greater than 1 km that will eventually hit Earth. However, most of these are not yet considered Potentially Hazardous Objects because they are currently orbiting between Mars and Jupiter. Eventually they will change orbits and become NEOs. Objects spend on average a few million years as NEOs before hitting the Sun, being ejected from the Solar System, or (for a small proportion) hitting a planet.

As NASA said “Both asteroids should be observable near closest approach to Earth with moderate-sized amateur telescopes. Neither of these objects has a chance of hitting Earth”.

Future Impacts

Radar image of Asteroid 1950 DA.

Although there have been a few false alarms, a number of objects have been known to be threats to the Earth. (89959) 2002 NT7 was the first asteroid with a positive rating on the Palermo Technical Impact Hazard Scale, with approximately one in a million on a potential impact date of February 1, 2019.